Kalp bazen başıboş bir gemidir
Sığınacak ve korunacak bir liman arar kendine
Kalp bazen üşür yalnızlıktan
Kendine bir yuva arar içini ısıtacak
Yüreğimiz büyüdükçe arayışımız da büyür
Herkes aynı sevmez ve sevemez
Öyle insanlar vardır, sevgiyi bilmezler ve bundan ötürü sevemezler
Çünkü saçlarını okşayan bir el
Başlarını dayayacakları bir omuz
Acı içindeyken sarılacak bir insan
İşte bunlar hiç olmamıştır hayatlarında
Öyle insanlar vardır, sevmek onların tüm benliğidir
Yalnız insanı değil kâinatı sever onlar
Uçan kuştan esen rüzgâra her şey aşktır onlara
Bu aşkın en büyük tecelligâhı ise insandır
İnsanı bir başka sever böyle insanlar
İçlerinde sert rüzgârlar eser
Aşkları dağları yıkıp denizleri taşırır
Çünkü onlar sırf sevmek için yaşarlar
Maddi olan her şeyi silen hissiyata sahiptirler
Bu yüzden insan bedeni ve yüzü onları alakadar etmez
Çünkü sevdaları manevidir ve bedene değil ruhadır
Manevi sarhoşluk içinde yanar yanar dururlar
Zaman gelir yan yana kül olurlar
Esen rüzgârlar savurur küllerini
Ne kendilerini yakan aşkın ateşine kızarlar
Ne kendilerini savuran rüzgâra
Bilirler ki ilahi nurlar yalnız aşkın tesirinde ortaya çıkar
Bilirler ki insana duyulan aşk ilahi aşka götüren bir yoldur
Ve onlar bu yolun yolcusudur.
Kapak fotoğrafı için tıklayınız.