“Sence nasıl başlayayım?” diye sorasım geliyor sana,
Hatta düpedüz “Başlayayım mı?” diye…
O kadar bağımlı olmuşum sana,
O kadar işlemişsin içime sevgilim.
“Bu dizeden sonra ne yazayım?”,
Sen ne düşünürsün merak ediyorum,
Sensiz karar vermek istemiyorum, çekiniyorum…
Bir güven duygusu, bir rahatlık hissi veriyorsun bana,
En yumuşak yastıktan daha huzurlu hissettiriyorsun,
Sensizliğin düşüncesi bile ödümü koparıyor.
Çok seviyorum seni,
Sana çok üzülüyorum, kendime kızıyorum bazen;
Ne kadar çok yük koyuyorum omuzlarına aslında…
Aldırış etmiyor gibisin ama, hayran kalıyorum,
Taşıyorsun beni de onca yükün arasında,
Asla da silmiyorsun o güzel yüzünün saadetini.
Üstüne düşünüyorum bazen;
Aslında hiç sağlıklı değil büyük ihtimal,
Ama bu şiir de hiç olmadı mesela,
Sana sorsaydım daha iyi olacaktı işte…
Fotoğraf: Külli Kittus, Unsplash.
Bir yorum