Bir gün göreceğiz hep bahsi geçen o güneşli günleri.
Gün gelecek tanıyabileceğiz aynadaki sureti, bitireceğiz kendimizle savaş hâlinde olma lanetini.
Saklanmayacağız. Duyguların kalbimizin ıssız bucaklarına ait olmadığını anlayacağız sonunda. Korkmadan, çekinmeden, utanmadan dışa vuracağız içimizden geçenleri. Keşkelerin devri sona erecek, kafamızda tekrar tekrar dönen “acaba” oyunları sahneden inecek. Hayat akmaya başlayacak âdeta… İşleri biraz oluruna, kendimizi de bir insana bırakmayı başarabildiğimiz anda…
Öğreneceğiz bir yabancıya tebessüm etmenin ne mutluluğumuzdan çalacağını ne de mutsuzluğumuzu çoğaltacağını. Paylaşacağız kalbimizdeki şefkati sokakta gözlerimizin içine bakan köpekle.
En az gökyüzünde süzülen kuş kadar özgür olacağız. Düşüncelerimiz aydınlığa kavuşturacak bizi ve sevgi hafifletecek sırtımızdaki tüm yükleri…
İleriye gideceğiz. Adım adım değil, koşa koşa.
Sınır tanımadan ve insan ayırmadan.
Tabuları kıra kıra. Duvarları aşa aşa.
Çeşitliliği ve farklılıkları takdir edeceğiz, tek tip baskısını yıkıp geçeceğiz. Rakamların altında ezilmeyeceğiz hiçbirimiz.
Yetecek saksıda bir çiçek, bir şiir kitabı, bir şarkı ve birkaç tatlı söz bizi mutlu etmeye. Sevdiklerimizin yanında olmanın, yanında kalmanın ve sayısız hatıranın en büyük servetimiz olduğunu anlamış olacağız.
İnsanları değil insanlara konuşacağız. Unutmayacağız teşekkür etmeyi, üstümüze karanlık çökmüşken bile günaydın demeyi. Ve gerektiğinde dinlemeyi. Konuşmamayı değil, dinlemeyi.
Üreteceğiz. Belki bir fikir, belki daha fazlasına cüret edeceğiz.
Ürkütmeyecek bizi yenilikler, bilinmeyenler. Üzerlerine gideceğiz.
Yıldırmayacak bizi yol. Azimle yürümekten vazgeçmeyeceğiz.
Kişisel, toplumsal ve dünyasal bir ilerleme kaydedeceğiz.
Daha iyiye gideceğiz.
Önümüzü görmemiz yetecek günlerin en güzellerini getirmeye.
Tek bir şeyden vazgeçmediğimiz müddetçe.
“Çocuklar inanın, inanın çocuklar…”
Fotoğraf için tıklayınız.
